De terugreis

Van alles dat ik in mijn leven ondernomen heb en dat is veel, heel veel, is mijn terugreis het spannendste, engste en meest bijzondere dat ik ooit ervaren heb.

Woensdag 8 mei 2024 een resonantieproces. Mijn verlangen “Ik wil ècht verbinding maken”. De vloerankers lagen ver uiteen. Ik koos ervoor zelf te resoneren op de woorden. Ik koos “maken” als eerste woord om op te resoneren. Overzicht, stevigheid, balans, kracht. “Maken” een gezond deel in mij, dat me kracht geeft.

Vervolgens “wil” gerepresenteerd door het het rode vierkant. Toen ik het neerlegde sloeg het dubbel. Ik kreeg pijn in mijn benen. Voelde dat ik veel droeg voor “velen” en dat het dragen me hielp om niet te hoeven voelen, want zodra ik mijn aandacht naar de bovenkant van mijn lichaam verplaatste joegen golven van verdriet door mijn lijf. Ogen gesloten, niet in staat de wereld om me heen te zien. Een heel klein, getraumatiseerd jong deel.

“Verbinding” gaf een vrijwel gelijk ervaring als “maken”. Duidelijk een gezond deel, zei het iets minder krachtig als “maken”. Vanuit “verbinding” keek ik naar de andere delen. En vroeg ik mijn begeleidster of zij op “echt” wilde resoneren. De intense gevoelens van angst belemmerden haar om daadwerkelijk op dit vloeranker te stappen. Het vierkante paarse vloeranker boezemde ook mij een intense angst in.

Ik besloot daarom op het ronde gele vloeranker voor “IK” te gaan staan. Hier ontmoette ik mijn 12-jarige ik. Vanaf dat moment volwassen. Mezelf groot houden, niet piepen, niet huilen, niet klagen, ik zal en moet het alleen doen, ik ben van niemand afhankelijk, ik ga verstandig om met mijn gevoelens, waarvan ik nauwelijks het bestaan bewust ben.

Ik kijk naar het paarse vierkant. “Ècht”. Mijn begeleidster vraagt of ik iets tegen “ècht” kan, wil of durf te zeggen. In mij fluistert het “voelen, niet zeggen, niet praten, voelen”. Ik loop om de vloerankers heen en ga op het paarse vierkant staan. Zoveel beelden, herinneringen aan overweldigende gebeurtenissen waar ik als heel klein meisje geen raad mee wist. De gevoelens, zo diep weg gestopt in mijn lijf, spoelen nu in grote golven door me heen. De tranen stromen over mijn wangen, ogen stijf dicht.

Dan word ik langzaam bewust van het hier en nu. Van de oneindige veilige ruimte in mij. Ik word kalmer en kalmer en voel zo intens veel compassie met het kleine meisje dat ik ooit was en die zoveel niet mocht tonen, voelen, uiten.

Ik loop terug in tegengestelde richting naar het ronde, gele vloeranker. Ik ga er niet op staan. Ik blijf ervoor staan en praat, hardop, tegen dat 12-jarige meisje. “Je was nog maar een kind en toch had je de moed, de veerkracht, de vaardigheden om je als volwassene te gedragen, verantwoordelijkheden te dragen die veel te zwaar waren. Je droeg veel, voor velen. Maar je was nog maar een kind dat hunkerde naar liefde, geborgenheid, veiligheid en steun. Wat je toen niet kreeg maar wel verlangde, wil ik je vandaag geven. Ik wil ècht verbinding maken.”

Weer in het hier en nu heb ik de vloerankers verplaatst en neergelegd op de manier waarop ze nu op de foto staan. Als een bloem, die eindelijk uit haar knop gekomen is. Mijn terugreis is een ervaringsreis. Moeilijk in woorden te vatten. Misschien moeilijk te vatten voor jou als lezer. Voor mij als schrijver een hulpmiddel om mijn eigen verslag te doen.

Schrijf een reactie

Reacties: