“Ik wil mijn veenbrand aankijken”
Stukjes van losse zinnen en plotseling kreeg het smeulende vuurtje in mij zuurstof en ontstond een laaiende veenbrand in mijn lichaam. Mijn zenuwgestel ging op “high alert”, een gevoel alsof er een onheil naderbij denderde dat te groot en te overweldigend voor me zou zijn. Waarom? Hoe dan? Het was eerder gebeurd en ik had me groot gehouden. Op de vraag of alles goed met we was, had ik geknikt. Ogen wijd open gesperd. Wetend dat als ik geluid zou maken ik mezelf zou verraden, dat ik zou knakken.
Nu besloot ik “nee” te zeggen op de vraag of het wel goed met me ging. “Nee, ik heb het gevoel alsof er plotseling een veenbrand in me woedt. En ik heb geen verklaring. Een aantal stukjes van zinnen triggerden iets en ik weet niet wat”. Er was ruimte en mij werd ruimte gegund om te onderzoeken.
Ik wist niet welke woorden ik moest geven aan mijn verlangen om te onderzoeken wat er gaande was in mij. Eenmaal voor het bord waarop ik mijn verlangen kon schrijven, schreef ik “Ik wil mijn veenbrand aankijken”. Ik me wendde tot de eerste vrouw om te vragen om voor mij te resoneren op het woord “Ik”. Tot mijn verrassing vroeg ik haar te resoneren op “wil”.
“Wil” ingezet om te overleven wat te overweldigend was, te pijnlijk. Sterk, uitdagend, arrogant ook en niet echt in verbinding, maar met een vuur en power die indrukwekkend zijn. “Veenbrand” liet me de enorme levenslust zien, ingezet om kei- en keihard te werken, er altijd voor anderen te zijn, alert en doen, doen, doen. Alles om maar niet te hoeven voelen, niet geconfronteerd te worden met mijn kwetsbaarheid, afhankelijkheid, vergankelijkheid. In “ik” herkende ik mijn moeder en toen ik beter keek, eerlijker keek, zag ik mezelf. Groot houden, kaken op elkaar, doorgaan, sterk zijn, niet voelen, niet piepen en koste wat kost voorkomen dat ik mezelf ooit als slachtoffer zou zien. Alles wat me overkwam had ik aan mezelf te danken….
Ik vertrouw het proces. Ik vertrouw op het niet weten, op mijn levenslust, mijn liefde en mijn wil als basis om te worden wie ik in essentie ben. Om alle conditionering los te laten. Dat geeft me de brandstof, de moed en de persoonlijke vaardigheden om aan te zien wat ik moeilijk vind om aan te zien. De oorsprong van de veenbrand in mij.
Wat doet het ertoe? Ik heb ervan gedroomd om mijn woede onder controle te krijgen. Wat ik ook deed, het lukte me niet of hooguit even. Deze week verbaasde ik me. Zelfs de meest uitdagende situaties bleken me niet te provoceren. Vrede in en met mezelf. Om mezelf kunnen lachen, om situaties kunnen lachen die me eerder tot razernij brachten.
Het loslaten van overtuigingen, aannames, mijn identiteit en alles wat ik dacht te weten is een proces. Eng en confronterend. Niet weten wie ik ben, wat ik op deze wereld kom doen, mijn kwetsbaarheid en afhankelijkheid durven voelen, me bewust zijn van mijn vergankelijkheid en dit allemaal omarmen, koesteren, het is een uitdaging en ik ben blij dat ik de veerkracht en de moed heb kunnen ontwikkelen om die uitdaging aan te gaan.