Wat ik zeker weet

Wat ik zeker weet is dat we allemaal, zonder uitzondering, een worsteling nodig hebben om te overleven, te bloeien en onze levenslessen door te geven, van generatie op generatie.

Mijn moeder overleed toen ze 52 jaar oud was. Haar ziekte verruïneerde haar lichaam en haar leven in maanden. Een diagnose werd pas gesteld 2 weken voor ze overleed aan ALS. Tot die dag, waarop ze te horen kreeg dat ze hooguit nog 2 weken te leven had, waren wij, mijn vader, mijn zussen, broers en ik, ervan overtuigd dat ze beter zou worden. Daar twijfelden we niet aan.

De avond voor ze overleed vertelde ze me waar ze allemaal spijt van had. Haar lichaam totaal verlamd, zwoegend om voldoende zuurstof binnen te krijgen, snakkend naar adem ondanks de toevoer van pure zuurstof. Maar haar verhaal moest ze me vertellen.

Een enorme inspanning, want praten ging al weken niet meer. Ze communiceerde via een bord met letters, dat we hadden gemaakt en waarop we eerst de regel en dan de letters van de woorden aanwezen. Als ze knipperde met haar ogen, hadden we de juiste letter.

Letter voor letter vertelde ze hoeveel spijt ze had van besluiten om haar dromen “later” te realiseren. Later als de kinderen groot zijn, later als ik meer tijd heb, later als ik minder verplichtingen heb. Hoeveel spijt ze had van het accepteren van onderlinge verhoudingen in plaats van op te komen voor wat zij belangrijk vond. Hoeveel spijt ze had dat ze zo haar best had gedaan om datgene te doen, waarvan ze dacht dat anderen dat van haar verwachten. Spijt dat ze niet veel meer naar zichzelf had geluisterd.

Die avond zag ik mijn lieve, sterke moeder, spil in ons gezin van acht kinderen, altijd zorgzaam, spraakzaam, bron van warmte en gezelligheid met nieuwe ogen. De pijn en het verdriet en de wanhoop waren op dat moment te groot om te zien wat een immens kostbaar geschenk zij me die avond gaf.

De herinnering aan dat gesprek gaf me de moed om de antwoorden te zoeken op mijn eigen vragen. Waar gaat mijn leven eigenlijk over? Wat is echt belangrijk voor mij in mijn leven? Waarom ben ik op de wereld? Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat ik genietend afscheid kan nemen, zonder spijt? Pijnlijke vragen, vooral pijnlijk omdat ik er geen antwoord op had.

Dus deed ik wat ik altijd deed. Ik werkte keihard. Ik had een leuke, uitdagende baan, bezocht klanten in Europa. Was samen met mijn partner een indoor skischool gestart. Kortom werk zat om me 7 dagen per week, al mijn wakende uren bezig te houden. En natuurlijk kon ik ook niet anders. De hypotheek moest betaald, de auto’s onderhouden, alle lasten en onze vakanties betaald.

Tot die ene opmerking. Mijn partner merkte op 1 juli 1999 op “ik dacht dat jij vandaag een groot feest zou organiseren!” Toen we gingen samenwonen spraken we af nooit te trouwen, maar wel een groot feest te geven als we 25 jaar samenwoonden. Na een zoektocht door oude papieren om te bewijzen dat we niet in 1974 maar in 1975 waren gaan samenwonen, nam ik een besluit.

De volgende dag heb ik mijn baan opgezegd met een jaar opzegtermijn. We besloten, zonder dat mijn partner wist van mijn beslissing om mijn baan op te zeggen, de skischool te verkopen. In het geheim organiseerde ik een groot feest op zaterdag 1 juli 2000. En op die dag begon de ontdekkingsreis naar het vinden van antwoorden op mijn levensvragen.

Zonder plan, met alleen een vaag idee van mijn wat mijn bijdrage zou kunnen zijn, begon een totaal nieuw leven. 24 uur per dag samen met mijn partner en dochter, voor wie ik eerder nauwelijks tijd, oog en aandacht had. Eindelijk tijd om te genieten van elkaar, van ons huis, onze tuin en de omgeving waar we wonen.  Het huis, een oude vervallen boerderij, die we stukje bij beetje omtoverden in een gezellig thuis. De tuin, een verwilderd weiland van ruim 1700 m², waar we uren in werkten en speelden. Het bos en de hei waar we uren wandelden. Langzaam werd ik me bewust van hoeveel ik jarenlang van mezelf heb gemoeten. Langzaam ook ontdekte ik de antwoorden op mijn levensvragen.

En, zoals te verwachten valt als je zonder plan en zonder inkomen het avontuur tegemoet gaat. Het werd spannend, erg spannend. Er waren momenten dat ik de wanhoop nabij was en me afvroeg wat me in hemelsnaam bezield had om dit besluit te nemen. Om het risico te nemen om mijn gezin in de afgrond te storten. Geen geld om de hypotheek te betalen, geen geld om eten te kopen, geen mogelijkheden om op korte termijn geld te verdienen, op het punt de plek waar wij zo van houden te moeten verkopen.

Vreemd genoeg waren het juist die momenten waarop ik leerde dat vertrouwen en glashelder weten wat echt nodig is en daarom vragen, me in staat stellen om welk probleem dan ook op te lossen. Om alle barriéres te slechten. De ervaring van de echte, letterlijke betekenis van “vraag en het wordt gegeven” maakt dat ik zeker weet dat ik leef op een gebruikersvriendelijke planeet en daar geniet ik uitbundig van.

We hebben een worsteling nodig om te overleven, tot bloei te komen, onze levenslessen door te geven van generatie op generatie. Een worsteling daagt ons uit, dwingt ons het beste uit onszelf te halen, leert ons waar we toe in staat zijn en brengt ons dichter bij elkaar, zo leren we ons eigen en ons gezamenlijke potentieel kennen en gebruiken.

In een inspirerende Tedtalk geeft Patrick Hanlon een nieuwe definitie van de worsteling om te overleven.  De laatste zinnen in zijn toespraak:

“Als we verder kijken dan het nieuwe en het volgende, het glanzende technische vernis waar we ons mee omringen en in plaats daarvan kijken naar blijvende dingen en ons bezig houden met de omgeving waar we onderdeel van zijn. Of met de onvoorwaardelijke liefde die we geven en ontvangen, vinden we onze worsteling om te overleven.

Als we investeren in de relaties die belangrijk voor ons zijn in plaats van ons voor te nemen dat we het morgen of later of de volgende keer beter zullen doen, vinden we wat we zoeken en zijn we weer in staat onze levenslessen door te geven van generatie op generatie.”

Sorry, het is niet mogelijk om een reactie te plaatsen.

Reacties: